من چهار ماه در شرکت بلو کار کردم و تجربیات خوبی داشتم. همکارانم دو دسته بودند؛ برخی واقعاً حرفه‌ای و خوب بودند و برخی دیگر فقط با چاپلوسی به پست و مقام می‌رسیدند. بلو به‌نوعی راه‌گزین برای شرکت بود، اما مدیریت آن زمان بر عهده محمد رضا اکبری و فرزاد صداقت‌بین به عنوان CTO بود. اکبری فردی بسیار خسیس و بی‌اخلاق بود که دائماً سعی می‌کرد از حقوق کارمندان کم کند. مثلاً اگر قرارداد ۱۵ میلیون تومانی می‌بستی، ۱۳.۵ میلیون واریز می‌کرد و اگر اعتراض می‌کردی، بقیه را ماه بعد می‌داد. او حتی به یکی از همکاران که سیگار می‌کشید گفته بود به خاطر سیگار کشیدن نمی‌تواند حقوق بیشتری به او بدهد! اکبری با پسرش هم مشکل داشت و همیشه از نسل جدید شکایت می‌کرد. او حتی به یارانه‌های ناچیز خانواده‌اش هم افتخار می‌کرد و از قطع نشدن آن خوشحال بود. او برای هر کسی که اعتراض می‌کرد دردسر درست می‌کرد و تهدید می‌نمود. مثلاً به تیم دیتاساینس گفته بود اگر مشکلی پیش بیاید، تقصیر را به گردن آنها می‌اندازد. در دوران کرونا هم دورکاری نمی‌داد و یکی از همکاران مجبور شد اعتراض کند تا دورکاری را اجرا کنند، اما بعداً برای او دردسر درست شد. اکبری به فارغ‌التحصیلان شریف و امیرکبیر بیشتر توجه می‌کرد و حتی به یکی از همکاران به نام سامان که عملکرد ضعیفی داشت، حقوق بیشتری می‌داد. فرزاد صداقت‌بین هم فردی متکبر و خودشیفته بود که فقط به باند خودش اهمیت می‌داد و اجازه پیشرفت به دیگران نمی‌داد. او با وجود ازدواج کردن، رفتارهای نامناسبی با دختران داشت و سعی می‌کرد به بهانه‌های مختلف به آنها نزدیک شود. برای من به عنوان یک دختر، رفتارهای او بسیار آزاردهنده بود و بسیاری از دختران هم همین احساس را داشتند. او دائماً سوالات شخصی می‌پرسید و چندین بار از من خواسته بود با او بیرون بروم، اما من قبول نکردم. در نهایت، به دلیل رفتارهای ناشایست این دو نفر، مجبور به استعفا شدم.