من بازخوردهای زیادی درباره بلو دیده‌ام، اما یک مورد که واقعاً باعث رنج من شد، وضعیت دستشویی‌ها بود. در ساختمان رحیمی که کار می‌کردم، طبقه ما بسیار شلوغ بود و فقط یک دستشویی برای همه وجود داشت. گاهی اوقات مجبور بودیم دو ساعت در صف دستشویی بمانیم. وقتی هم که به دستشویی طبقه‌های دیگر می‌رفتیم، با نگاه‌های عجیب و سوال‌هایی مثل «روی کی کراش زدی که اینقدر به طبقه ما می‌آیی؟» مواجه می‌شدیم. بعد هم می‌گفتند خودشان هم در صف دستشویی هستند و باید به طبقه خودمان برویم. حتی اگر مدیرمان می‌دید و می‌پرسید چرا سر پست نیستی، مجبور بودیم توضیح دهیم. این وضعیت باعث شد من آب کم بخورم تا نیاز به دستشویی پیدا نکنم و مجبور نشوم به خانه بروم. یک شب از درد کلیه از خواب پریدم و کارم به بیمارستان کشید. درخواست دورکاری دادم، اما گفتند باید حضوری بیایم. این موضوع باعث استرس بیشتر و بدتر شدن حال من شد. علاوه بر این، مشکل زانو هم داشتم و مدیریت در طبقه پنجم بود. هر بار که کاری داشتم، باید مدت‌ها در صف آسانسور می‌ماندم که بسیار کند بود و وقتی هم می‌رسید، پر بود. هر کسی هم که می‌دید، می‌پرسید چرا با پله نمی‌روی؟ تا جایی که مجبور شدم گواهی پزشکی بیاورم که مشکل زانو و کلیه دارم. نمی‌دانم وضعیت شرکت‌های دیگر چطور است، اما ما حتی برای ساده‌ترین نیازهای بشری مثل دستشویی در مضیقه بودیم.