اولین نکته‌ای که برای من در مورد کروز قابل توجه بود، روند طولانی و خسته‌کننده مصاحبه‌ها بود که از شهریور تا آبان به طول انجامید و شامل ۴ مرحله بود. فواصل بین مراحل آنقدر زیاد بود که در یک ابهام طولانی گیر کرده بودم و نمی‌دانستم رد شدم یا قبول. فقط چند روز قبل از هر مرحله مصاحبه با من هماهنگ می‌شد و تا آن زمان در ابهام کامل بودم. بعد از قبولی، برای شروع کار باید به مرکز بهداشت مراجعه می‌کردیم و معاینات مربوط به سمت را انجام می‌دادیم که شامل تست اعتیاد و خون بود و بقیه معاینات هم متناسب با سمت بود. تجربه معاینه برای من بسیار بد بود و تقریباً بعد از آن روز دیگر نمی‌خواستم ادامه دهم. روز شروع کار در شرکت، یک جلسه معارفه برگزار می‌شد که فضای آن بد نبود، اما قطعاً از شنیدن جزئیات قرارداد ۶ ماهه، مرخصی اجباری عید و تابستان، و شرایط شناوری نامتعارف تعجب خواهید کرد. خانم‌ها روز بعد به واحد مربوطه خود می‌رفتند و کار را شروع می‌کردند، اما آقایان، فارغ از اینکه اپراتور یا کارشناس باشند و در چه واحدی کار کنند، باید ۳ تا ۴ هفته در سوله ماشین‌سازی می‌ماندند! با وجود اینکه افرادی که در ماشین‌سازی بودند بسیار زحمت‌کش و خوش‌برخورد بودند، تقریباً همه در بدو ورود سوالات زیادی در ذهنشان ایجاد می‌شد که چرا چنین روالی در نظر گرفته شده است؟ فضای صنعتی، صداهای آزاردهنده، بوی تینر و الکل، و از همه بدتر ایستادن سرپا کنار دستگاه‌ها، این بازه را بسیار سخت می‌کرد. اما برای من بدترین بخش، عبارت «مشغول نشون بده» و بطالت گذراندن حدود ۲ هفته در واحد اتوماسیون بود. در کل توصیه می‌کنم اگر پیشنهاد شغلی دیگری دارید، حتماً آن را انتخاب کنید و نه کروز.