ابتدا برای موقعیت شغلی کارشناس فروش رزومه ارسال کردم و بلافاصله روز بعد برای مصاحبه دعوت شدم. در جلسه اول، دو نفر از تیم فروش حضور داشتند و سوالاتی درباره سوابق تحصیلی و شغلی من پرسیدند. سپس چند سوال درباره اکسل و SQL مطرح شد که برای پاسخگویی به آنها نیاز به مطالعه و تمرین بیشتری داشتم و نتوانستم به طور کامل پاسخ دهم. آنها توصیه کردند که برای جلسه بعدی، مطالعه‌ام را در مورد شرکت، اکسل و SQL افزایش دهم. جلسه دوم یک هفته بعد با حضور همان دو نفر و مدیر بخش استقرار و اداری برگزار شد. سوالات از جلسه قبل شروع شد و به تدریج به سوالات چالشی‌تر درباره نحوه حل مسئله در شرایط سخت رسید. در نهایت، آنها موقعیت استقرار را برای من مناسب‌تر از فروش دیدند و پیشنهاد قرارداد ۳ ماهه با دریافتی حدود ۸ تا ۹ میلیون تومان را دادند. بعد از اخذ گواهینامه‌های مربوطه، بعد از یک سال اجازه فعالیت به من داده می‌شد. جلسه سوم یک هفته بعد با حضور مدیرعامل و همان دو نفر برگزار شد. این جلسه با سوالات کلیشه‌ای و تکراری شروع شد و بیشتر جنبه شخصی داشت تا کاری. از ایراد گرفتن به حالت چهره گرفته تا سوالاتی مانند اینکه اگر با شما شوخی کنیم چه واکنشی نشان می‌دهید یا سوالاتی درباره سوابق شغلی قبلی و علت ترک آنها. در این حین، مدیرعامل کاملاً بی‌توجه بود و با گوشی همراهش مشغول بود. به طور خلاصه، هر جلسه ۱ تا ۲ ساعت زمان می‌برد و آنها اصلاً به زمان من ارزش قائل نبودند. به نظر می‌رسید که به دنبال فردی هستند که با هر شرایط سختی، حتی ماندن در شهر دیگر یا کار کردن در شرکت خارج از ساعت کاری، مثلاً تا ۷ یا ۸ شب و حتی پنجشنبه و جمعه‌ها، مشکلی نداشته باشد و بتواند با مسخره و شوخی کردن کنار بیاید. برداشت من از این شرکت این بود و با دیدن این شرایط، دیگر جلسات مصاحبه را نپذیرفتم.