یکی از بدترین جاهایی که کار کردم، فشار کاری بسیار بالایی داشت. تسک‌ها آنقدر سنگین بودند که واقعاً آدم را خسته می‌کردند و حقوقی که به یک فرد جونیور با یک سال و نیم سابقه می‌دادند، حدود ۱۲ میلیون تومان بود. علاوه بر این، تیم‌ها از افراد با رنج سنی بالا (۳۰ تا ۳۵ سال یا بیشتر) تشکیل شده بودند. در تیمی که من بودم، یک مدیر داشتیم که به جای کار، بیشتر وقتش را صرف لاس زدن با یکی از دختران گروه می‌کرد. رفتار افراد تیم، از مدیر گرفته تا بقیه، بسیار بد و عقده‌ای بود و اگر سوالی از آن‌ها می‌پرسیدی، به شدت بدرفتاری می‌کردند. حتی تحقیر هم کم نبود. در مورد مرخصی هم، انگار باید در حال مرگ باشی تا بتوانی تسک‌هایت را تحویل بدهی. سیستم گریدبندی شرکت هم کاملاً بر اساس پارتی‌بازی بود؛ اگر کسی را می‌شناختی، در مصاحبه گریدت را بالاتر می‌بردند، اما اگر ناشناس بودی، باید مدت‌ها صبر می‌کردی تا دوباره درخواست بدهی. مسیر پیشرفت در این شرکت بسیار سخت و ناعادلانه بود. شرکت واقعاً مزخرف بود و همیشه پوزیشن‌های زیادی باز داشتند، چون استثمارگر بودند. فشار کاری بیشتر روی نیروهای عملیاتی بود و حتی پوزیشن‌های عملیاتی زیادی داشتند، چون با آن‌ها کار نمی‌کردند و فقط دنبال حمال بودند. مزایای شرکت شامل یک کافه و یک گیم روم بود، اما با این حجم از تسک‌ها، اصلاً فرصت استفاده از آن‌ها را نداشتیم. محیط شرکت زیبا بود (هرچند من از فضای open office خوشم نمی‌آمد). اقامتگاه هم داشتند، اما هر وقت درخواست می‌دادیم، اولویت با دیگران بود و به ما نمی‌رسید.