در این شرکت ادعا می‌شود که امکان پیشرفت وجود دارد، اما این پیشرفت واقعی نیست. افراد تنها بر اساس چاپلوسی و روابط شخصی ارتقا می‌یابند و مدیران شرکت از نظر دانش و تخصص در سطح پایینی قرار دارند. به عنوان مثال، سمانه رضایی که قبلاً نیروی دیتا اِنتری بود، به دلیل روابط نامشخص با جمشیدی به جایگاه دوم شرکت رسید. مجتبی خاتمی، برنامه‌نویسی بی‌کفایت بود که به دلیل مهاجرت مدیر فنی قبلی، به ناچار به این سمت منصوب شد، اما در حوزه‌های فنی و مدیریتی عملکرد ضعیفی دارد. موژان جوانمردی نیز که قبلاً پشتیبان بود، اکنون با عنوان طنزآمیز «مدیر راهکارهای مبتنی بر بیزاجی» به کار خود ادامه می‌دهد و به دلیل نداشتن مهارت‌های لازم، جایگاه خود را محکم نگه داشته است. اسکرام مسترها و پروداکت اونرها نیز بدون آموزش مناسب و تنها بر اساس روابط به این سمت‌ها رسیده‌اند و هیچ دانشی در مورد نقش‌های خود ندارند. در نتیجه، مدیران میانی و ارشد شرکت در جایگاهی قرار گرفته‌اند که لیاقت آن را ندارند و نمی‌توانند به کارمندان کمک کنند تا پیشرفت واقعی داشته باشند. جمشیدی با ایجاد توهم پیشرفت، کارمندان را وادار می‌کند تا با حقوق پایین و شرایط سخت کار کنند، زیرا می‌دانند در جای دیگری نمی‌توانند چنین موقعیتی داشته باشند. این مدیران برای حفظ جایگاه خود به هر کاری دست می‌زنند و حتی به یکدیگر خیانت می‌کنند. در نهایت، این شرکت محیطی است که در آن پیشرفت واقعی وجود ندارد و تنها روابط و سیاست‌های داخلی تعیین‌کننده جایگاه افراد است.