درود به قشر زحمت‌کش و شریف جامعه. به نظر من نوشتن برخی نظرات در اینجا چندان مناسب نیست و آرزو می‌کنم فرهنگ کار در جامعه نهادینه شود تا هر کارمند یا کارگر بتواند به‌طور مستقیم مطالبات خود را از کارفرما مطرح کند. این قشر زحمت‌کش تمام تلاش خود را می‌کند تا با تحمل رنج و مشقت، آسایش را برای خانواده‌شان فراهم کنند. متأسفانه زمانی این موضوع دردناک می‌شود که افراد، علیرغم شایستگی و زحماتشان، به حقوقی که شایسته آن هستند نمی‌رسند و به دلیل شرایط بد اقتصادی و مسئولیت‌های خانوادگی، مجبور به تحمل بی‌احترامی و تعرض می‌شوند. من خود شاهد سوءاستفاده‌ها و رفتارهای غیراخلاقی، به‌ویژه با خانم‌ها، بوده‌ام. اتفاقات ناگوار و غیراخلاقی که در واحد تحقیق و توسعه شرکت توسط مدیر و یکی از روسا برای چند نفر از خانم‌ها رخ داد، همیشه ذهنم را آزار می‌دهد. این افراد، علیرغم گزارش موضوع به واحد منابع انسانی، ناامیدانه شرکت را ترک کردند، در حالی که افراد خطاکار همچنان در مجموعه حضور دارند و حتی ارتقا هم گرفته‌اند. هر بار که به یاد حالات روحی دوستم می‌افتم که در پاسخ به درخواست ارتقایش با پیشنهاد شرم‌آور مدیر (ملاقات خصوصی) مواجه شد، قلبم به درد می‌آید. او روزهای سختی را گذراند و بین گفتن موضوع به همسرش و نگرانی از پیامدهای آن گیر کرده بود. روزهایی که در تلاطم افکار منفی و انتقام‌جویانه بود، اما چون نمی‌توانست کاری انجام دهد، هر روز شکسته‌تر از دیروز می‌شد. برخی از خانم‌ها موارد مشابه را علنی کردند، اما متأسفانه هیچ اقدام درخوری از سوی منابع انسانی یا مدیریت عامل انجام نشد. این مطلب را با اکراه نوشتم تا تأییدی بر برخی نظرات دیگران باشد که به رفتارهای ناشایست مدیر مجموعه اشاره کرده بودند. در مورد فضای سمی واحد تحقیق و توسعه نیز با بسیاری از نظرات موافقم. متأسفانه در سمت‌های کلیدی، افرادی با سطح سواد و روابط اجتماعی پایین قرار گرفته‌اند که انگیزه افراد مستعد را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. به قول شاعر: هست از پس پرده گفتگوی من و تو / چون پرده در افتد نه تو مانی و نه من. یا حق.