من در یک معاونت تازه‌تاسیس کار می‌کنم و می‌توانم با ذکر نام، نظر خود را بیان کنم تا همکاران صحت حرف‌هایم را تأیید کنند. معاون ما فردی ۷۰ ساله است که اغلب در جلسات چرت می‌زند. او فوق‌لیسانس صنایع دارد اما احساس می‌کند در تمام رشته‌های تخصصی حتی بیشتر از اساتید آن حوزه‌ها اطلاعات دارد، در حالی که حتی از برنامه‌ریزی کوچک و تعیین استراتژی عاجز است. خود را استاد نوآوری، مدیریت، برنامه‌ریزی و فناوری اطلاعات می‌داند و عطش سیری‌ناپذیری برای صحبت کردن دارد. مهارت صحبت کردن و گوش دادن را بلد نیست و چون مدیران شرکت با او ارتباط خوبی ندارند، مدام در جلسات بحث‌های بی‌اساس می‌کند و حوصله همه را سر می‌برد. او به شدت بی‌کفایت است و کارهای بی‌ثمر را به همکاران ارجاع می‌دهد. سوابق طولانی در پروژه‌های شکست‌خورده دارد و در پروژه‌های دولتی باعث هدررفت منابع عمومی شده است، اما خود را فردی مذهبی نشان می‌دهد. بسیار پرحرف است و اجازه صحبت به دیگران نمی‌دهد. خود را بالاتر از همه می‌داند و این باعث تنهایی او شده است. بسیار قدرت‌طلب است اما در عین حال همه در شرکت به او زور می‌گویند و او مدام عصبانی است و عصبانیت خود را سر زیردستان خالی می‌کند. او اعتقاد به زیردست بودن دارد و ما را همکار نمی‌داند. این دیدگاه در سطح مدیریت ارشد هم حمایت می‌شود. آنقدر اسناد بی‌فایده در سازمان ایجاد می‌شود که کار اصلی به حاشیه می‌رود و زمانی که به اسناد نیاز داریم، هیچ‌کدام وجود ندارند! ناکارآمدی کامل حاکم است. مدیرعامل این شرکت بزرگ حسابداری خوانده است و مدیر فناوری اطلاعات سازمان صنایع خوانده است، اما حتی تعریف IT را نمی‌داند!