من کارمند فلای تودی هستم. وقتی تجربیات همکارانم را می‌خوانم، نمی‌توانم حدس بزنم کدام یک از همکاران این متن را نوشته است. با این حال، فکر می‌کنم هر کارمندی در هر شرکتی شرایطی را پذیرفته و استخدام شده است. او به بلوغ فکری رسیده که وارد جامعه کار شود. ورود به جامعه کار یعنی این درک که «می‌دانم همه قرار نیست مثل من فکر کنند یا رفتار کنند». توهین به شرکتی که در آن کار می‌کنیم یا کرده‌ایم، یا بدتر از آن، توهین به همکاران سابق یا فعلی، در واقع توهین مستقیم به شعور خودمان است. هر شرکتی نیروهای قوی و ضعیف، توانمند و بعضاً افرادی که رفتارهای نامناسب دارند، دارد. فلای تودی هم مدینه فاضله نیست. دقیقاً یک شرکت است مثل بقیه شرکت‌ها، پر از چالش‌ها و اتفاقاتی که گاهی خوب و گاهی تلخ هستند. مثلاً من آنقدر کار دارم که هیچ وقت وقت ندارم ببینم چه کسی پشت سرم چه می‌گوید یا می‌گوید. پس فقط وجود افرادی با رفتارهای نامناسب کافی نیست، بلکه وقت و انرژی برای پرداختن به این مسائل هم لازم است. (در نهایت، نیمی از اتفاقات در ذهن خودمان رخ می‌دهد.) خوب است همه یاد بگیریم بزرگ باشیم و بزرگ فکر کنیم.