یادم می‌آید زمانی که در شرکت زرین کار می‌کردم، اوضاع بسیار بد بود. محیط کاری واقعاً سمی بود و هر روز با استرس زیادی مواجه بودم. باید همیشه حواس‌مان جمع می‌بود، چون هر کسی منتظر بود تا از ما اشتباهی بگیرد. یکی از چیزهایی که واقعاً اعصاب‌خردکن بود، زیر آب زنی همکاران بود. بعضی از همکاران در ظاهر خندان و دوستانه رفتار می‌کردند، اما پشت سر چیزهای دیگری به مدیران می‌گفتند. همیشه این احساس را داشتی که ممکن است کسی از پشت به تو خنجر بزند و باید مراقب حرف‌هایی که می‌زنی باشی تا بعداً دردسرساز نشود. مدیران هم به جای حل این مشکلات، بیشتر آن را تشویق می‌کردند. آن‌ها دائماً بین کارمندان اختلاف می‌انداختند تا خودشان سود ببرند. رقابت سالم در آنجا معنی نداشت و بیشتر شبیه به یک جنگ بود تا همکاری. هر کسی فقط برای خودش کار می‌کرد و کار تیمی در آن شرایط غیرممکن بود. در نهایت به این نتیجه رسیدم که ماندن در آنجا فقط وقت‌تلف کردن است و ارزش از دست دادن اعصاب را ندارد. تصمیم گرفتم آنجا را ترک کنم و از این تصمیم کاملاً راضی‌ام. هر جای دیگری بهتر از آن محیط سمی و پر از خیانت بود. با این کار هم اعصابم آرام شد و هم توانستم در یک محیط کاری بهتر کار کنم.