اول از همه تقریباً یک ربع ساعت منتظر آسانسور ماندم. وقتی بالا رفتم، در بخش منابع انسانی معطل شدم. فردی که برای مصاحبه آمد، به نظر می‌رسید تجربه کاری زیادی نداشت و حدوداً ۲۵ ساله بود. انگار فرد اصلی نیامده بود یا سمت‌ها بیشتر جنبه نمایشی داشتند. البته مصاحبه‌کننده بسیار مودب و خوش‌رفتار بود و تقریباً دو سه ساعتی با هم صحبت کردیم. سوالاتی پرسیدند که اگر کمی جمله را تغییر می‌دادم و از خودش می‌پرسیدم، گیج می‌شد و خارج از جواب‌های از قبل مشخص شده نمی‌توانست درک کند که راهکارها متفاوت هستند و اولین اصل این است که سوال را کامل بفهمی تا بتوانی همه جواب‌های ممکن را بشنوی. برای یک سوال که ده مدل می‌شد به آن جواب داد، همه جواب‌ها را می‌گفتم تا به جوابی که روی کاغذ بود برسد 😬. در این مدت حتی آب هم نیاوردند. وقتی سوالات تمام شد، همه را تیک زد و سریع رفت بیرون و حتی نگفت شما سوالی دارید؟! اگر منظورش رد کردن من بود، آیا نباید زودتر مصاحبه را تمام می‌کرد؟ یا شاید در آخر فقط ظاهرسازی می‌کرد؟! و در نهایت باز هم در صف آسانسور ماندم. وقتی از آنجا بیرون آمدم، احساس نکردم جای من آنجا باشد. هرج و مرج، عدم تناسب سمت‌ها، بی‌تجربگی افرادی که دیدم، ساعت کاری خارج از عرف (نزدیک ۸ هم شلوغ بود!) و اصلاً چرا باید از ۵ تا نزدیک ۸ مصاحبه داشته باشی آن هم با کسی که جواب‌ها را از رو می‌خواند؟! امیدوارم برداشتم اشتباه باشد، ولی از اینکه مدیران ارشد یک شرکت بی‌تجربه و کم‌دانش باشند ناراحت می‌شوم و دیجی‌کالا چنین حسی به من داد.