من از اوایل شکل‌گیری شرکت زرینو حضور داشتم و مرور روزهایی که گذشت و اتفاقاتی که افتاد، برایم مثل تماشای یک فیلم سینمایی بود. روزهایی که با هدف ایجاد تغییر شروع کردیم، اما خیلی زود همه چیز درگیر حاشیه و قلدری شد. قدرت افراد به سطح سازمانی‌شان وابسته بود و حق اظهار نظر مخالف وجود نداشت. این روند نزولی ادامه داشت تا به ناامیدی رسیدیم. از جایی به بعد مدیریت شرکت تغییر کرد و فرد جدیدی با خودش امید آورد، اما کار به این آسانی‌ها نبود. تقریباً ۶ تا ۷ ماه اول، یعنی تا شهریور پارسال، تغییرات زیادی اتفاق افتاد و همه چیز در حال پوست‌اندازی بود. مسیر کسب‌وکار، اهداف و مهم‌تر از همه، خود افراد تغییر کردند. بخشی از تیم قبلی خداحافظی شدند و بخش کوچکی هم با فضای جدید سازگار نبودند و خودشان رفتند. اوایل پارسال تلاش‌ها برای تغییر فرهنگ شرکت بود، فرهنگی که دیگر کارایی نداشت و همه فکر می‌کردیم کمی دیر شده است. از شهریور پارسال متوجه شدم که تیم به‌تدریج تقویت می‌شود و با وجود اینکه برخی از جذب‌ها موفق نبودند، در کل تیم خوبی شکل گرفت. به جای موقعیت سازمانی، حرف درست معیار شد. افراد توانستند یکدیگر را به چالش بکشند و وضعیت کسب‌وکار به‌تدریج بهتر شد، حتی برخی اهداف که قبلاً دور از دسترس بودند، محقق شدند. احساس من الان این است که از ماندنم خیلی خوشحالم، اما از رفتن برخی دوستانم در آن زمان ناراحت بودم. با این حال، فهمیدم که رفتن لزوماً چیز بدی نیست. افراد باید جایی کار کنند که دوست دارند و شرکت‌ها هم ترجیح می‌دهند با افرادی هم‌فاز باشند. زرینو الان برای من دوست‌داشتنی شده، اما فقط برای کسانی که خوب کار می‌کنند و می‌خواهند پیشرفت کنند. در شرکت تحمل عملکرد ضعیف وجود ندارد.