وقتی وارد شرکت می‌شوی، ابتدا باید از دو لایه نگهبان عبور کنی، انگار وارد کاخ سفید شده‌ای. از تو می‌پرسند: «کجا می‌روی؟ پیش کی می‌روی؟ برای چی می‌روی؟» و تو فقط باید با لبخند بگویی: «می‌خوام برم سر کار! اجازه هست؟» بعد از این مراحل نفس‌گیر، به میز کارت می‌رسی و مثل هر آدم عادی شروع به کار می‌کنی. شاید هم با همکارت کمی حرف بزنی یا شوخی کوچکی بکنی. اما اگر آن دو برادر «رئیس زندان» از کنار شما رد شوند، سریع وسط می‌پرند و می‌گویند: «چرا می‌خندی؟ اینجا پارک خنده نیست! تایم کاره، تایم کار!» جو شرکت مثل اقیانوسی پر از کوسه‌های زیرآب‌زن است. دائم باید حواس‌ت باشد که کی دارد زیر آب می‌زند. وقتی به بخش منابع انسانی می‌روی، دیگر آن «منابع» دوست‌داشتنی نیستند! بیشتر شبیه بازجوهای سریال‌های جنایی هستند که دائماً در حال تذکر دادن و نگاه‌های تیزبین هستند. انگار وارد اتاق بازجویی شده‌ای، نه دفتر کار! در این شرکت حتی اگر نفس بکشی هم ممکن است برایت پرونده باز کنند! قوه قضائیه می‌تواند از این شرکت به عنوان یکی از دوران محکومیت استفاده کند.