داستان همکاری من با شرکت رونیکس بسیار جالب است. من از سال ۹۶ به عنوان مدل تبلیغاتی با این شرکت آشنا شدم و به دلیل تخصصم در زمینه‌های دیگر، گاهی به صورت پاره‌وقت برای عکس و تیزرهای تبلیغاتی با آنها همکاری می‌کردم. جالب اینجاست که خیلی وقت‌ها حتی مبلغی درخواست نمی‌کردم، چون نیاز مالی نداشتم و بیشتر برای ارزیابی خودم و رشد در این زمینه کار می‌کردم. حتی لوازم مورد نیاز برای سناریوها را خودم تهیه می‌کردم. عاشق رشد خودم و دیگران بودم و برایم مهم نبود که پولی دریافت کنم. گاهی بعد از اتمام پروژه‌های دیگر، خودم تماس می‌گرفتم و ایده‌های جدید برای تبلیغات ارائه می‌دادم. این همکاری در زمانی شروع شد که شرکت رونیکس در یک خانه قدیمی در کوچه‌ای بن‌بست فعالیت می‌کرد و فقط موتور و گاری می‌توانستند در آنجا تردد کنند. بعد از چهار سال، شرکت رشد کرد و به یک برج ۱۰ طبقه با ۳۰۰ پرسنل منتقل شد. به من پیشنهاد دادند که به صورت رسمی با آنها همکاری کنم و من از شغل قبلی‌ام در یک شرکت وابسته به نفت استعفا دادم. قراردادی با من بسته شد (که ای کاش نمی‌شد) و اولین تبلیغ تلویزیونی من در سال ۱۴۰۰ پخش شد. اما بعد از آن، دیگر با من تماسی نگرفتند، انگار که اصلاً وجود نداشتم. من هم دیگر پیگیر نشدم و به کار قبلی‌ام برگشتم. بعد از هفت ماه، با من تماس گرفتند و گفتند که قرارداد داریم و باید تعیین تکلیف کنم. من گفتم که آنها به عهد خود وفا نکرده‌اند و قرارداد باطل است. در نهایت قرارداد جدیدی منعقد شد، اما پارسال وقتی برای دوره تخصصی به خارج از کشور رفتم، متوجه شدم که حقوقم پرداخت نشده است. وقتی با مسئولان تماس گرفتم، با بدترین رفتار مواجه شدم و حتی از الفاظ نامناسب استفاده کردند. من قطع همکاری کردم و درخواست تسویه حساب دادم، اما نه تنها تسویه‌ای صورت نگرفت، بلکه از عکس‌ها و بیلبوردهای من بدون اجازه در نمایشگاه‌های مختلف استفاده می‌شد. حتی وقتی مدارکم را درخواست کردم، به من گفتند یا حقوق عکس‌ها را به آنها واگذار کنم یا چیزی دریافت نمی‌کنم. قراردادی که چهار سال پیش بسته بودیم و من آن را باطل کرده بودم، ناگهان دوباره ظاهر شد و از آن سوءاستفاده کردند. این شرکت تا همین الان از تصویر من در تبلیغاتش استفاده می‌کند بدون رضایت من. من به جرم کلاهبرداری و سوءاستفاده از این شرکت شکایت کردم، اما به دلیل پروژه‌های خارجی‌ام، پیگیری نکردم. این تجربه به من یاد داد که برای خودم و تخصصم ارزش قائل باشم و از دانشم برای پیشرفت خودم استفاده کنم، نه برای مجموعه‌های بی‌اصالت. این شرکت محیط مناسبی برای زنان ندارد و مدیران آن فاقد شعور و اخلاق کاری هستند. موفقیت نیاز به تلاش دارد، اما ماندن در مسیر موفقیت نیاز به اصالت، ادب و فرهنگ دارد که این شرکت فاقد آن است.