اگر از من بپرسند بدترین تجربه شغلی‌ام چه بوده، بدون تردید می‌گویم رونیکس. مدیرانی ناسالم، به‌ویژه مدیر ارتباطات و برند، که فردی بیمار و عقده‌ای بود. موتور محرک رونیکس اضطراب است؛ اضطرابی که به‌صورت سیستماتیک به کارمندان تحمیل می‌شود. در این سیستم ناسالم که مبتنی بر شخصیت‌پرستی است، تنها افراد فاسد و چاپلوس امکان رشد دارند. در رونیکس، ابتدا شخصیت افراد خرد می‌شود و سپس از میان افرادی که شخصیت خود را از دست داده‌اند، کسانی که توانایی فساد بیشتری دارند، جذب می‌شوند. آنچه رونیکس از انسان‌ها می‌گیرد، فقط پول نیست، بلکه انسانیت آن‌هاست. واحد منابع انسانی رونیکس بیشتر شبیه یک سیستم امنیتی است، مانند گشتاپو، که مدام در حال استخدام جاسوس است. جالب اینجاست که این جاسوس‌ها هم پس از مدتی تصفیه می‌شوند. من به چرخه مالی این شرکت بسیار مشکوک هستم. مدیران ناسالمی بر رونیکس حکومت می‌کنند. به عنوان مثال، یکی از همکارانم را به دلیل دست دادن با یک آقا اخراج کردند. حتی اخراج هم نه، بلکه برگه استعفا را جلویش گذاشتند تا امضا کند. پس از امضا، همان مدیر ارتباطات دستش را جلو آورد تا با او دست بدهد. همکار دیگری را به دلیل آموزش چند نکته فنی گرافیک به دیگران اخراج کردند. مدیر برند به‌طور علنی با دستیارش رابطه داشت. مدیر فروش بین‌الملل، که اتفاقاً فامیل صاحب رونیکس بود، با یکی از زیردستانش رابطه داشت و بعد او را اخراج کردند. حتی دو نفر را به دلیل تصمیم به ازدواج با یکدیگر اخراج کردند. موارد بسیاری از پرخاشگری، فحاشی و استفاده از الفاظ رکیک توسط مدیران نسبت به کارمندان شاهد بودم. مدیر واحد ارتباطات و برند رونیکس کاملاً از انسانیت خالی بود و با گماردن جاسوس‌ها در همه جا، سعی در شنود صحبت‌های کارمندان داشت تا از آن‌ها بهره‌کشی کند. رونیکس یک ویرانه است.