با احترام به همه، اگر برای دانش، تجربه و توانمندی‌های خود ارزش قائل هستید، به شرکت توسن نیایید. زمانی که من به این شرکت آمدم، فرمی پر کردم که در آن از من خواسته شده بود ویژگی‌های محیط کاری ایده‌آل خود را توصیف کنم. حتی در کمیته جذب، یکی از مسئولان منابع انسانی این سوال را از من پرسید و من پاسخ دادم. اما اگر انتظار دارید شرکت به شما آموزش و توسعه فردی ارائه دهد، اینجا جای مناسبی نیست. سرپرست تیم آموزش منابع انسانی (م.ز) هیچ دوره‌ای که نیاز به هزینه مالی برای شرکت داشته باشد را پیگیری نمی‌کند. دوره‌ها به صورت داخلی و توسط خود کارمندان برگزار می‌شود، اما به نام منابع انسانی تمام می‌شود. به نظر من، ایشان بهتر است در خانه بنشیند، هم برای ما و هم برای خودش راحت‌تر است و در راستای سیاست کاهش هزینه شرکت هم هست. بارها درخواست دوره از مدیرمان داده‌ایم، اما هیچ اتفاقی نیفتاده و در نهایت میلیون‌ها تومان هزینه کرده‌ایم تا خودمان دوره‌های لازم را بگذرانیم و کارهای شرکت را بهتر انجام دهیم. اگر به دنبال ارتقا هستید، اینجا نیایید. چرا؟ چون بعد از این‌که هزینه‌های زیادی کردید و دوره‌ها را گذراندید و کارهایتان را به خوبی انجام دادید، ممکن است ارتقا بگیرید که شاید فقط ۴ تومان به حقوق شما اضافه شود. چه ارتقایی؟ ۴ تومان افزایش حقوق؟ شوخی‌اش هم زشت است. اگر به دنبال حقوق خوب هستید، اصلاً اینجا نیایید. چرا؟ چون مدیر منابع انسانی ما (س.ت زاده) اصلاً حقوق خوبی نمی‌دهد. ایشان حتی رفتار نرمالی هم ندارد و تیمش هم همینطور. بارها در جلسات درباره مشکلات حقوقی صحبت کرده‌ایم، اما انگار هیچ‌کس این مسائل را به مدیر منتقل نکرده است. بقیه تیم منابع انسانی هم که وضعیت بهتری ندارند. تازگیاً یک سرپرست جدید آورده‌اند که اصلاً خودش را درگیر مسائل نمی‌کند و هیچ‌کس او را نمی‌شناسد. وقتی مشکلاتمان را با تیم منابع انسانی مطرح می‌کنیم، صراحتاً می‌گویند این به تیم ما مربوط نمی‌شود و باید به فلانی و فلانی بگویید. اصلاً برای شما ارزش قائل نیستند و رفتارشان کاملاً من مأمورم و معذور است. در حالی که همین افراد با هزار دوز و کلک ما را به این شرکت آورده‌اند. ماشالا چسبندگی‌شان هم بالاست و مشخص است که هیچ‌کس آن‌ها را جای دیگری راه نمی‌دهد. آن‌ها اینقدر اینجا می‌مانند تا ما برویم. البته از خودشان بارها شنیده‌ایم که اگر فکر می‌کنی اینجا مناسب نیست، برو. خیلی‌ها رفته‌اند و خیلی‌های دیگر هم خواهند رفت. حواستان باشد، کسی که می‌رود کار برایش هست، اما کسی که می‌ماند جای دیگری راهش نمی‌دهند. به این می‌گویند قانون بقای منابع انسانی. خلاصه داداش، اینجا نیا، نه روان سالمی برایت می‌ماند، نه جسم سالمی به خاطر حجم کار زیاد، و نه پول خوبی که بگویی می‌ارزد.