به نام خدا و سلام. در آخرین نظرسنجی که توسط داماد یکی از مالکان شرکت برگزار شد، شرکت نکردم و مانند بسیاری از همکاران معتقد بودم که داده‌های کافی برای ایجاد تغییرات اساسی در لایه‌های مدیریتی و ریاست تحقیق و توسعه وجود ندارد. تا چند سال پیش، اصلاً نظرسنجی‌ای در شرکت برگزار نمی‌شد و تنها افرادی که جسور بودند یا مشکلات جدی با مافوق داشتند، به مدیریت ارشد بازخورد می‌دادند. البته این اقدامات معمولاً به ضرر منتقدان تمام می‌شد. یکی از این منتقدان، همکار ما با ۸ سال سابقه در تیم ICU بود که اخراج شد. روز اخراج او را به خوبی به یاد دارم؛ زمانی که برای کاری به واحد کارگزینی مراجعه کرده بودم، ناگهان مدیر واحد تحقیق و توسعه با صدایی بلند و بی‌احترام خواستار اخراج فوری او شد. این رفتار بسیار زشت و حقیرانه بود و تأثیر منفی زیادی بر فرهنگ سازمانی گذاشت؛ ایجاد ترس از انتقاد، بی‌تفاوتی به مسائل اخلاقی و ... . در سیستم‌هایی که مدیریت دیکتاتوری حاکم است، افراد معمولاً برخلاف میل باطنی خود بازخوردهای وارونه می‌دهند و برای تسکین وجدان خود، آن را با دلایلی توجیه می‌کنند. همین موضوع باعث می‌شود که برخی همکاران در رسانه‌های غیرسازمانی صدای انتقاد خود را بلند کنند و مسائلی که می‌توانست به صورت داخلی حل شود، علنی گردد. اگرچه در این نظرسنجی‌ها افرادی مانند من شرکت نکردند یا به دلایل شخصی محافظه‌کارانه رفتار کردند، اما همچنان معتقدم اگر مدیریت ارشد واقعاً به فکر تغییر باشد، داده‌های کافی برای این کار وجود دارد. راه‌حل ساده‌ای نیز برای بهبود این نظرسنجی‌ها وجود دارد: طرح سوالات شفاف، چندگزینه‌ای و کتبی (نه الکترونیکی) و بدون ذکر اسامی افراد. به نظر من، ارزش این کار بسیار بیشتر از تهیه فیلم‌های تبلیغاتی با حضور افراد منتخب است، زیرا همه کارکنان شرکت به نوعی سفیران شرکت در جامعه هستند که ماهیت واقعی شرکت را منعکس می‌کنند. با آرزوی سلامتی برای بنیان‌گذاران و جان‌سوزان کروز.